„Kaczogród. Atak robotów i inne historie z lat 1964–1966” [RECENZJA]

Recenzowanie kolejnych Kaczogrodów to spore wyzwanie i już nieraz pisałem o tym na łamach tego serwisu. Wszak seria liczy sobie już wiele tomów, a każdy następny nie różni się specjalnie od poprzedniego - wciąż jest zabawny, kreatywny i świetnie narysowany. Więc pomówmy czy w tym tomie coś się zmieniło.

Jak zwykle, Kaczogród to zbiór kilku mniejszych opowieści. Tym razem mamy reinterpretację Upiora w operze oraz kilka innych, klasycznych motywów dla tej serii, jak choćby ponowne plany Braci Be. Ten kto czytał poprzednie tomy, ten doskonale będzie wiedział o czym piszę.

Czy nadal jest tak samo dobrze? Ależ oczywiście, że tak. Humor nadal potrafi mnie solidnie rozbawić, a do tego dochodzi świetna kreska komiksu oraz stereotypowi, ale bardzo sympatyczni bohaterowie. Mam wrażenie, iż na tym etapie seria nie potrafi mnie już powalić niczym szczególnym, ale sięgając po każdy kolejny tom nie czuję rozczarowania - w końcu wciąż dostaję to, co jest mi obiecane.

Ponownie jest to też tom, od którego możecie zacząć swoją przygodę. Nic nie stoi na przeszkodzi, aby ten 14. tom był Waszym pierwszym. Jeśli lubiliście za dzieciaka kreskówkę i będziecie chcieli zobaczyć jak wyglądał pierwowzór, to droga wolna - nic się nie stanie.

I to właściwie tyle. Dla mnie Kaczogród wciąż robi to, co powinien robić. Jest zabawną, luźną historią, którą uwielbiam sobie chwytać pośród znacznie bardziej wymagających dzieł. Jeśli lubiliście poprzednie tomy, to ten również Was zachwyci. A wiele tomów do wydania już nie zostało, więc cieszmy się kochać tę serię, póki jeszcze jest co wydawać.

Komiks otrzymałem od wydawnictwa Egmont na mocy współpracy recenzenckiej.