Znaleziono starożytne ślady ludzi-mrówek, znanych z tradycji Indian Hopi

Starożytne ślady stóp, zakopane przez tysiące lat, ujawniły datę ich utworzenia. Szacuje się, że powstały tysiące lat wcześniej niż zakładano. Odkrycie wstrząsnęło konwencjonalną osią czasu i stanowi podstawę do potwierdzenia licznych historii Hopi o starożytnych ludziach-mrówkach.

Park Narodowy White Sands w Nowym Meksyku to obecnie w większości kredowa, biała pustynia i wydmy, natomiast tysiące lat temu była to strefa klimatu umiarkowanego, występowało tu jezioro Otero, wypełnione roślinnością, wokół którego żyli ludzie. Takie wnioski pojawiają się na tle najnowszych badań naukowych. Starożytne odciski stóp pierwotnie odkryto w 2009 roku i wówczas datowano je metodą radiowęglową, na okres od 21 000 do 23 000 lat temu. Wcześniejsze szacunki dotyczące zamieszkiwania ludzi na tym terenie wskazywały na przedział od 13 000 do 16 000 lat temu. Odnalezione kamienne narzędzia, a przy tym odciski stóp i warstwy skalne, są trudniejsze do zbadania. Zespoły naukowców pozyskały nasiona antycznej trawy spiralnej zmieszane z odciskami stóp. Te z kolei można było datować węglem, co dowodzi, że ludzie żyli w okolicy tysiące lat wcześniej, niż wcześniej sądzono. W ten sposób zyskano absolutny, niepodważalny dowód na to, że ludzie sprawnie funkcjonowali w tym rejonie na długo przed szacowanym okresem.

Dlaczego badacze starożytnych tajemnic są tak podekscytowani tym znaleziskiem? Głównie dlatego, że rozpatrywany obszar stanowi to samo miejsce, w którym Indianie Hopi twierdzili, że tak zwani ludzie-mrówki zabrali ich do podziemia podczas ogromnego globalnego kataklizmu, ponieważ świat uległ wówczas gigantycznemu pożarowi. Ten sam przekaz i identyczne wydarzenie można odszukać w Księdze Henocha - opisuje on uderzenie komety.

W języku Hopi Anu znaczy mrówka, a słowo Naki oznacza przyjaciela, stąd też zwrot Annunaki u Indian Hopi oznacza przyjaciół-mrówki albo też przyjaciela-mrówkę. Ślady tych istot odkryto także na rysunkach naskalnych. Według przekazu, przebywały one najpierw pod ziemią, a drugie ich przybycie odnotowano, gdy ostatnia epoka lodowcowa faktycznie zakończyła się, tworząc globalną powódź, która została utrwalona w starożytnych historiach na całym świecie. Datowanie radiowęglowe przyniosło dowód na to, że obecność człowieka w tym miejscu i czasie jest niepodważalna.

Oprócz ludzkich odcisków stóp, specjaliści rożnych dziedzin odkryli także sporo elementów megafauny z epoki lodowcowej w postaci odcisków stóp, odbitek pozostawionych przez mamuta, kota szablozębnego i wielu innych zwierząt z tego samego okresu. Terytorium stanowiło dla mieszkańców obszar życia z dość łatwo dostępnymi i licznymi źródłami pożywienia. Ludzie-mrówki mogli stanowić grupę etniczną, która komunikowała się z zewnątrz z daną społecznością lub współistniała z nimi na terenie obecnego Nowego Meksyku. Okazuje się, iż mimo epoki lodowcowej, ich populacja wciąż mogła przetrwać w południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych.

Odkrycie wpływa według ekspertów na to, co myśli się o przeszłości rdzennych ludów, takich jak Hopi i ich przekazach na temat ludzi-mrówek. Najnowsze informacje przekładają się na zmianę wielu utrwalonych dogmatów w kręgach akademickich, które aktualnie uznaje się za błędne. Dane pozyskane z Nowego Meksyku wypełniają dużą lukę w dotychczasowej wiedzy o życiu Indian Hopi i specyficznej grupie ludzi-mrówek.

Źródło: Gaia