„Lapis” [RECENZJA]

Słowa potrafią ranić bardziej niż najostrzejszy nóż. Jak zatem można naprawić takie szkody? Właśnie takiemu tematowi poświecono tę książkę. 

 

Lapis to historia osadzona w mieście, które w ciągu jednej nocy zostaje niemal całkowicie zniszczone przez złowrogą siłę kryjącą się w podziemiach. Pięćdziesiąt lat po tych wydarzeniach przybywa Irenka. Ta oczytana, ciekawa świata i nieco zbuntowana dziewczynka postanawia zgłębić tajemnice miasta i dowiedzieć się, dlaczego o pewnych sprawach się tu nie rozmawia. Czy uda jej się rozwikłać wszystkie zagadki? Czy Poczwara to tylko stara legenda?

 

 

Historia opowiedziana w Lapis to prawdziwe cudo, a wręcz majstersztyk w powieści dla dzieci. Nasza bohaterka jest niezwykle śmiała i ma w sobie odwagę, jakiej nie posiadali dorośli przez te wszystkie lata. A jej działania pokazują, że czasami lepiej powiedzieć najgorszą prawdę. Kłamstwo spowodowało dużo zła, ale jeszcze nic nie jest stracone, dlatego warto zabrać się do naprawy. Oprócz tego wielkie znaczenie miały uczucia, także te, które nas smucą, a bohaterowie pokazują, iż warto o nich mówić. Często obok nas znajduje się ktoś, kto akurat oferuje nam pomoc, a warto z niej korzystać. 

 

 

Opowieść napisana jest pięknym poetyckim językiem, który wciąż nie jest jednak tak wygórowany. W końcu historia skierowana jest do dzieci, dlatego poziom odpowiednio dostosowano. Jednocześnie mam wrażenie, iż przez wielowarstwowość tej powieści i wiele ukrytych morałów, nawet rodzice chętnie poświecą temu dziełu odrobinę czasu. Uważam, że książka może być początkiem rozmowy na wiele tematów, które mogą być skomplikowane dla dziecka, a niezwykle ważne dla jego rozwoju jako odpowiedzialnego człowieka w przyszłości.

 

 

Książka była świetna, nieszablonowa i niezwykle dobrze się ją czytało. Z chęcią sprawdzę inne pozycje tej autorki, tym bardziej, że słyszałam o nich wiele dobrego.